تاثیر محدودیت زمانی دسترسی به غذا و جلوگیری از خوردن میان وعده در اواخر شب

این روزها با فراوانی نورهای مصنوعی، تلویزیون، گوشیهای هوشمند و تبلتها، بزرگسالان و کودکان تا نیمه شب بیدار هستند و به جای سوزاندن کالری به مصرف خوراکی ها و میان وعده ها تا نیمه شب ادامه می دهند، در حالیکه مردمی که یک قرن پیش از این زندگی می کردند رژیمی با مدت زمان 8 تا 12 ساعت در روز داشتند که از افزایش کلسترول آنها و ابتلا به چاقی و دیابت جلوگیری می کرد.

موشهایی که مدت زمان تغذیه ی آنها به یک چهار چوب زمانی خاصی محدود شده است دارای تجمع چربی کمتری هستند. قطرات چربی بزرگ (برنگ سفید در پانل سمت چپ) که در بافت چربی قهوه ای موش انباشته شده است نشاندهنده ی وضعیت تجمع چربی در موشی است که تحت رژیم پرچرب با مدت زمان آزاد تغذیه ای پرورش یافته است در حالیکه مقدار تجمع چربی در موشهایی که با همین نوع رژیم اما با پنجره ی زمانی 9 ساعت تغذیه شده اند (سمت راست) کمتر می باشد.

نتایج این تحقیق 2 دسامبر 2014 در مجله ی Cell Metabolism  منتشر گردید. نتایج این تحقیق نشان می دهد زمان خوردن غذا بر سلامتی ما تأثیر می گذارد. اگر چه این نوع مداخله ی تغذیه ای بروی انسان هنوز آزمایش نشده است اما این روش می تواند روشی موثر برای کاهش وزن باشد این نتایج نشان می دهد چه عواملی در درجه ی اول اهمیت در بروز چاقی و بیماریهای مرتبط با آن قرار دارند.

در سال 2012 پرفسور Panda  نشان داد موشهایی که با تغذیه ی پرچرب پرورش می یابند اما دسترسی به غذا برای آنها تنها 8 ساعت در روز امکان پذیر است سالم تر و لاغرتر از موشهایی هستند که با رژیمی مشابه اما در تمام طول روز تغذیه می شوند، حتی اگر مقدار کالری در هر دو گروه مساوی باشد. یافته های تحقیق اخیر نشان می دهد محدودیت زمانی برای تغذیه موجب هماهنگی بهتر در عملکرد صدها ژن و محصولات ژنی در بدن ما که زمان غذا خوردن برای آن پیش بینی شده است، می گردد.

امروز توصیه هایی مبنی بر اجبار بر تغییر روش تغذیه و اجبار به خوردن غذاهای سالم وجود دارد اما بسیاری از مردم دسترسی به رژیم غذایی سالمی ندارند بنابراین سوال اینست که آیا می توان بدون دسترسی به رژیم غذایی سالم با روش محدودیت زمان تغذیه از چاقی جلوگیری کرد؟

پرفسورPanda  و همکارانش که به مطالعه ی ریتم 24 ساعته ی بدن پرداخته بودند می خواستند بدانند چگونه محدودیت زمان غذا خوردن بر بدن ما تأثیر می گذارد.

در این تحقیق گروه پرفسورPanda  تقریباٌ 400 موش با وزن نرمال تا چاق را با انواع مختلفی از رژیم های غذایی و مدت زمان تغذیه ی مختلف آزمایش کردند. آنها دریافتند که صرفنظر از وزن، نوع رژیم غذایی، مجدودیت زمانی دسترسی به غذا دارای فوایدی است.

محققان دریافتند صرفنظر از بالا بودن چربی در رژیم غذایی یا وجود چربی و سوکروز یا فقط فروکتوز، موشهایی که در زمان محدود (9 تا 12 ساعت) روزانه با همان مقدار کالری تغذیه شدند در مقایسه با گروه شاهد، اضافه وزن کمتری یافتند.

بخصوص تغییر در پنجره ی زمانی که موش اجازه ی خوردن رژیم پرچرب را داشت که شامل دوره های 9-10 و 12 ساعته بود نتایج مشابهی را در موشهای لاغر داشت. در گروهی که پنجره ی زمانی تغذیه ای آن 15 ساعت بود مزایای مرتبط با محدودیت زمانی نسبتا کاهش یافته بود.

دانشمندان دو روز آخر هفته را برای موشهایی که دارای محدودیت تغذیه بودند، آزاد گذاشتند و باز هم متوجه شدند افزایش وزن این موشها نسبت به موشهایی که برای خوردن غذا آزادی کامل دارند کمتر است.

در حقیقت موشهایی که در دو روز آخر هفته آزادی زمان خوردن غذا داشتند نتایجی مانند موشهایی که 7 روز هفته 9 تا 12 ساعت در روز به غذا دسترسی داشتند را نشان دادند. این نتایج نشان می دهد این نوع محدودیت زمانی در مصرف غذا می تواند بطور موقت دچار وقفه شود.

نویسنده ی ارشد این مقاله دکتر Chaix  می گوید این واقعیت که این روش تغذیه ای صرفنظر از نوع رژیم غذایی در طول هفته یا وجود وقفه در آخر هفته، موثر است بسیار جالب توجه می باشد. مهمتر اینکه اجرای این روش برای موشهایی که در حال حاضر با غذای پرچرب و دسترسی زمانی آزاد به غذا چاق شده اند سبب می شود 5 درصد از وزن بدن در مدت چند روزعلیرغم مصرف کالری یکسان کاسته شود.

بنابراین تغذیه با این روش موجب می شود از افزایش وزن بیشتر موشها در مقایسه با گروهی که آزادانه با رژیم پرچرب تغذیه می شوند، جلوگیری شود (تا حدود 25 درصد تا انتهای 38 هفته ی مطالعه).

دکترChaix می گوید: تأثیر درمانی روش محدودیت زمانی در تغذیه بسیار جالب توجه است بخصوص با توجه به شواهد موجود درباره ی تاثیرات پایداری که کمبودهای تغذیه ای در اوایل زندگی بر متابولیسم بدن حیوان برجا می گذارد.

سپس دانشمندان به مقایسه ی موشهایی که با رژیم غذایی متعادل تری تغذیه شده بودند و تحت مداخله ی محدودیت زمانی دسترسی به غذا بودند با همتایان آنها که بطور نامحدود به غذا دسترسی داشتند پرداختند. نتایج نشان داد اگر چه موشهای پرورش یافته با رژیم غذایی متعادل افزایش وزن نمی یابند اما ترکیب بدنی آنها تغییر می کند، در موشهایی که محدودیت زمانی داشتند حجم ماهیچه ی بدون چربی افزایش می یابد.

پرفسور پاندا می گوید: این نتایج سوال دیگری را بوجود آورده است آیا این موشها توده ی عضلانی بدون چربی خود را در صورت تغذیه با زمان آزاد از دست میدهند یا آنرا حفظ می کنند و یا توده ی عضلانی بیشتری بدست می آورند؟

با استفاده از تنظیمات جدید آزمایشگاهی که از طریق تولید موشهایی که از نظر ژنتیکی مقادیر مشابهی از یک رژیم غذایی را مصرف می کنند، حاصل شده است دانشمندان می توانند به بررسی عمیق تر علل دیابت بپردازند.

دکتر Chaix  می گوید: تجزیه و تحلیل جامع از متابولیت های خون موشهایی که با محدودیت زمانی تغذیه می شدند نشان داد که چندین مسیر مولکولی که در بیماریهای متابولیک دچار اختلال می شود به حالت طبیعی برگشته است و مسیرهای حفاظتی دیگری فعال شده اند. مرحله ی بعدی این تحقیق شامل بررسی عمیق تر این مسیرهای متابولیکی و تحقیق بروی اثرات رژیم غذایی با محدودیت زمان دسترسی به غذا، بروی انسان است.

منبع :www.Sciencedaily.com/releases/2014/12/14202123735.htm